Afgelopen weekend (13 en 14 oktober) stonden de Matchplay Kampioenschappen op het programma. Dit jaar met een gewijzigde opzet, waar de wedstrijdcommissie in al haar wijsheid het Lot een grotere rol toebedeelde. Wat mij betreft was het format een succes en wellicht met her en der wat aanpassingen voor volgend jaar zeker voor herhaling vatbaar!
We troffen als deelnemers werkelijk spectaculair mooi weer, waar de stevige bries af en toe een heerlijk middel was om af te koelen. De greens waren versgemaaid en snel (dank uiteraard aan Andor en zijn crew) en de holes lastig gestoken. En zo geschiedde dat er een flink aantal heren ging strijden om bij de beste 8 te eindigen op zaterdagochtend. Bij het opmaken van de ranglijst tussen de middag bleken er toch een tweetal verrassingen zich geplaatst te hebben via ‘bogey tegen de baan’ voor de knockout-fase. Onze eigen voorzitter Jan Werkman en Wiebe Zijlstra hadden zeer goed gespeeld en drongen door tot de laatste 8. Verder kwalificeerden zich een aantal ‘usual suspects’: Brechtus Wille, Robin Otter, Jacques Meijer, Jan Otter, Christiaan Vermeulen en ikzelf.
Vervolgens pakte onze zeer gewaardeerde voorzitter van de wedstrijdcommissie de hoge hoed en werd er geloot voor de eerste ronde van de knockout-fase, die in de middag gespeeld zou gaan worden. Ademloos luisterden we naar het geknisper van opgevouwen papiertjes die 1 voor 1 voorgelezen werden. Wiebe Zijlstra had zijn handen gevouwen en bad uit alle macht tot de Golfgoden. Hij prevelde met zijn ogen dicht het mantra ‘Niet Tegen Brechtus’ en kneep zijn handen samen tot zijn knokkels er wit van zagen. Helaas voor hem bestaat er een Golfgod met de naam ‘Aad’ die onverbiddelijk voorlas: ‘Wiebe… tegen Brechtus’. En zo geschiedde dat deze 2 het tegen elkaar op mochten nemen! De overige gelote tweetallen waren: Jan Otter versus Christiaan Vermeulen, Robin Otter tegen mij en Jan Werkman nam het op tegen Jacques Meijer.
Bij de dames hadden zich in de ochtend een aantal verrassingen zich voorgedaan. Zo had Ruth Haspers in al haar wijsheid enkel wat water en crackers meegenomen, denkende dat zij maar 1 partij hoefde te spelen, maar het geschiedde anders: ze versloeg Haitske Valentijn en mocht dus door na de volgende ronde. Als zij dit al op alleen water en crackers kan presteren beste lezers, waartoe is zijn in staat als ze goed doorvoed de baan in gaat? Bergt u zich dan maar!
In de middag stond ik op de eerste tee tegenover Robin. Robin is zoals u weet een goede speler met veel lengte. Robin had echter een nachtdienst gedraaid en het was te merken dat naarmate de partij vorderde de vermoeidheid toesloeg. Uiteindelijk konden we elkaar de hand schudden bij een eindstand van 5&4 in het voordeel van mij. Jan Otter had geen kind aan Christiaan Vermeulen die met fysiek ongemak kampte. Jan Werkman gaf knap partij aan Jacques Meijer, maar moest uiteindelijk het hoofd buigen. En Wiebe? Wiebe had een heel gezellige middag met Brechtus, maar moest uiteindelijk ook capituleren. De laatste 4 gingen door naar zondag om uit te maken wie zich clubkampioen 2018 mocht gaan noemen!
Bij de dames waren er toch een aantal verrassingen door ‘het Lot’. Op zondagochtend troffen bijvoorbeeld Fredy en Karin elkaar al, waardoor 1 favoriet voor de titel af zou gaan vallen. Margriet van Duuren drong ook door tot de laatste vier door Anja Gerritsen te verslaan op zaterdag. Ze moest echter haar meerdere erkennen in een zeer steady spelende Maaike Bouwman die uiteindelijk tegen Karin de finale mocht gaan spelen.
Ikzelf trof op zondagochtend mijn vaste Foursome maat ‘captain Jack’ Jacques Meijer. De partij ging lekker gelijk op en we sloegen allebei goede ballen, maar ook hele slechte… Ik zal u de details besparen! Op de laatste holes kon ik het verschil maken tegen hem: 3&1. Brechtus versloeg redelijk eenvoudig Jan Otter in de halve finale.
En zo gebeurde het dat ik de finale tegen Brechtus mocht gaan spelen. Een ieder kent natuurlijk de reputatie van ‘Bombing Brechtus’ en ik wist: maak je borst maar nat Miedema, it doesn’t get any better than this! Ik had maar 1 idee en dat was: birdies maken en zo ‘laag mogelijk gaan’, hopende hiermee Brechtus onder druk te houden. Ik nam me voor niet al teveel te letten op wat Brechtus zou gaan doen, maar aanvallend mijn eigen plan te kiezen. En het werkte… wonderwel! Ik kwam op zeker moment 3up tegen hem met nog een handvol holes te spelen. Maar de vermoeidheid begon zijn tol te eisen waardoor ik op hole 17 nog maar 1up stond. Ik voelde de bui al hangen en produceerde een niet alledaagse afslag op hole 17, die maar ternauwernood in-bounds bleef aan de linkerkant. En dus: in de rough en nog pakweg 160 meter te gaan naar de vlag die heeeel listig rechtsachter op de green gestoken was. Ik besloot alles of niets te spelen en een ijzer 7 te slaan, wetende dat ik hiermee flirtte met de achterzijde van de green en al het gevaar dat daarbij komt kijken. Ik wilde de partij liever niet naar hole 18 sturen, wetende dat Brechtus dan best wel eens een houtje direct naar de green kon slaan en mij zodoende vol onder druk kon zetten. Beste lezers, het was denk ik de beste slag die ik tijdens deze kampioenschappen heb geslagen. De bal zeilde na een ferme tik met een lichte draw tegen de wind in richting vlag en bleef stil liggen op ruim anderhalve meter van de vlag! Brechtus mistte zijn birdieputt van net buiten de green. En dus… Een putt voor de win en het Kampioenschap. Onder toeziend oog van diverse supporters lijnde ik mijn putt op en sloeg de bal zonder twijfel op lijn de hole in. Game, set… and Matchplaykampioen 2018! Bij de dames versloeg Karin Verdonk Maaike Bouwman en mag zich het komend jaar bij de Dames clubkampioen matchplay noemen.