Het is het weekend van 12 en 13 oktober als het Matchplay Clubkampioenschap 2019 gespeeld wordt. Na een week met veel regen en hierdoor erg natte baan belooft dit weekend een ware uitputtingsslag te worden. Want voor de gelukkigen (lees: de finalisten) betekent dit zowel zaterdag als zondag 36 holes golf onder lastige omstandigheden.
Wat opvalt bij de heren is de afwezigheid van een aantal kanshebbers. Van het Heren 1 competitieteam zijn alleen Menno Slaap en ondergetekende vertegenwoordigd. De overige mannen uit ons team laten om diverse redenen verstek gaan, wat jammer is, want als ze er niet zijn kun je ook niet van ze winnen. Toch is de opkomst met 23 heren en 11 dames in vergelijking met eerdere jaren hoog en gaat het een spannende strijd worden.
Zoals gezegd is het format voor dit weekend Matchplay, dus man tegen man (of vrouw tegen vrouw), wat een hele andere strategie vereist dan bij Stableford en Strokeplay. Waar we normaal de strijd aangaan met onszelf, de baan en de elementen komt er nu nog een vierde factor bij: een directe tegenstander. Mijn strategie bij Matchplay is simpel: zo snel mogelijk ‘up’ komen en de voorsprong vervolgens snel uitbreiden, elke hole winnen is het plan. Dit houdt mij scherp en de druk er bij de tegenstander maximaal op in de hoop dat hij fouten gaat maken.
We beginnen het weekend zaterdagochtend met een wedstrijd ‘bogey tegen de baan’ om te bepalen welke acht spelers doorgaan naar de kwartfinale. Ik speel een matige ronde, maar weet mij te kwalificeren, net als mijn medespelers Peter Minnema en Menno Slaap. Menno komt met de beste score van de ochtend binnen: 9 up. In de middag kom ik Peter tegen als directe tegenstander en weet de partij uiteindelijk op de 16de hole naar mij toe te trekken. Als we na een lange dag om half 6 binnenkomen zijn de halve finales voor zondagochtend bekend. Bij de dames komt Hanneke Oosterdijk uit tegen Caroline Vink en Joan Akkerman tegen Freddy Damm. Bij de Heren Ruben Dijkstra tegen Menno Slaap en mag ik het tegen Rijnier Nanninga opnemen.
Zondagochtend, ruim op tijd aanwezig om nog even naar de drivingrange te gaan. Mijn spel van zaterdag was niet goed en ik probeer wat dingen te verbeteren. Dit lukt en op zondagochtend speel ik tegen Rijnier mijn beste golf van het weekend. Rijnier is de man in vorm dit jaar met als resultaat de eindoverwinning in de zomeravondcompetitie, maar deze ochtend komt hij niet in zijn spel en zijn we na 11 holes klaar. Menno en Ruben maken het spannend, uiteindelijk trekt Menno aan het langste eind. Bij de dames gaat de finale tussen Caroline en Freddy.
Die middag maak ik mij op voor een zware partij. Menno staat binnen ons team bekend als ‘Mister Matchplay’, zo’n speler als Ian Poulter (AKA The Postman because he always delivers (points)) die bij dit spelletje altijd excelleert. Menno ken ik al ruim 20 jaar, toen hij nog bij Vegelinbossen (Sint Nicolaasga) en ik al bij Heidemeer, we kennen dus elkaars kracht, maar ook de zwaktes. Net als mijn vorige partijen weet ik vroeg ‘up’ te komen, geef deze voorsprong niet weg, maar weet ook niet uit te lopen. Goede en slechte slagen wisselen elkaar bij beide af en de vermoeidheid begint duidelijk parten te spelen. Bij doorkomst sta ik 1 up, weet vervolgens binnen 3 holes naar 4 up te gaan en waan mij zeker van de overwinning. Foute gedachte die gelijk afgestraft wordt: 4up wordt 3up, 3up wordt 2 up en uiteindelijk heb ik nog 1 up over op de tee van hole 17. Deze hole missen we beide net de birdie en halven we, tot mijn opluchting, met een par. Nog 1 hole te gaan, als ik deze tenminste niet verlies want dan gaan we door in een play-off. Zowel Menno als ik verprutsen onze approach naar de green, maar met een goede putt weet ik alsnog de partij en het kampioenschap naar mij toe te trekken.
Ook de dames houden het spannend tot de laatste hole met uiteindelijk als winnaar Caroline Vink. Caroline van harte gefeliciteerd met de overwinning!
Tot volgend jaar!
Bram van der Werf