Het was vrijdag 11 mei dat we afreisden voor de laatste NGF wedstrijd naar Dorhout Mees in de Flevopolder. Wij stonden er goed voor met 16 punten dus nog een paar puntjes halen en wij zouden kampioen worden van deze poule. Het was vrijdag 11 mei dat we afreisden voor de laatste NGF wedstrijd naar Dorhout Mees in de Flevopolder. Wij stonden er goed voor met 16 punten dus nog een paar puntjes halen en wij zouden kampioen worden van deze poule.
Vroegtijdig vertrokken we vanaf de parkeerplaats van Heidemeer met 2 auto's. Maaike haar bus weer volgepakt met onze trolleys en "slagwerk" en met bijrijdster Herma en de andere dames, Syta, Jelly en Richtje bij mij in de auto. Op naar Dorhout Mees in de polder!
En daar was ie dan… De laatste competitiedag. Het moment suprême, de kers op de taart, de grande finale, de Moeder Aller Wedstrijden, enzovoort: u begrijpt wat ik bedoel! Onze veldtocht was bijna ten einde, waarbij wij stiekem op de heenreis van eeuwige glorie een platte kar door het Friese Haagje… bloemenregen… een arrenslee, ongeëvenaarde golfheroïek en een Triomf met een hoofdletter droomden. Slechts 1 opponent stond ons in de weg en wel de mannen van Zeewolde. Op voorhand de grote favoriet voor de eindzege, maar een mindere dag van hen… een goede dag van ons, wat cijfermatig rekenwerk en het zou zomaar kunnen… Toch?
Eind april: Ene Willem A ploft na allerlei plichtplegingen op de bank in met zn wijffie en denkt: zo, nu eerst een… Het voetvolk waar wij toe behoren hebben lekker meegefeest op donderdavond, vrijdag en zaterdag, maar op de zondag gaan de koppies moeten bij ons de koppies weer op strak, want het gastheerschap moet bloedserieus uitgeoefend worden!
Met een geheel nieuw team traden we aan in de competitie, in een poule waarin we zeker kansen zagen om kampioen te worden...