In al mijn wijsheid had ik besloten om dit jaar de Katercup en de Nieuwjaarsborrel te laten schieten ten faveure van andere activiteiten rondom de Jaarwisseling. Toen ik echter een ‘appje’ van onze voorzitter kreeg met het vriendelijke, doch dringende verzoek toch acte de présènce te geven tijdens – op zijn minst – de nieuwjaarsreceptie had ik al een vermoeden en besloot mijn agenda te herschikken en aanwezig te zijn. En zo gebeurde het dat ik uitgeroepen werd tot Speler van het Jaar 2018.
Het was me het jaartje wel hoor eerlijk gesproken. Door de Eindeloze Zomer heb ik lekker veel kunnen spelen en daarmee de basis gelegd voor een jaar met mooie sportieve prestaties. Memorabel was onder andere het clubkampioenschap strokeplay waar Bram van der Werf uiteindelijk op de hoogste tree van het ereschavot mocht klimmen. Hoewel ik in de verste verte niet in de buurt van het podium kwam heb ik wel enorm genoten van de wedstrijd an sich en de wedstrijdspanning die de laatste ronde met zich meebracht.
Ook de Rabo zomercompetitie was er eentje om nooit te vergeten. Week in week uit heerlijk ‘ballen’ onder vaak prachtige omstandigheden in flights van divers golfpluimage, waarbij ik mezelf ook verbaasde met de constantheid van mijn spel. Bij tijd en wijle leek de hole wel een emmer! De laatste ronde met de spanning er vol op tegen Ronald Loonstra was gedenkwaardig.
Een hoogtepunt was ook het winnen van het clubkampioenschap Matchplay in oktober. Het gewijzigde format was erg leuk en het prachtige sportieve gevecht tegen Brechtus (en de anderen natuurlijk) zal ik niet gauw vergeten.
Wat ik hier nog speciaal wil noemen zijn de wedstrijden in het Texas Scramble format. Onder andere de wedstrijd voor bestuur, vrijwilligers en sponsoren was er eentje om met een glimlach aan terug te denken (samen met Vera Bulte en Jan Sietse Heida), als ook de Paling en Zalmwedstrijd waar ik samen speelde met Otto van Olphen. Wij braken spreekwoordelijk gesproken samen de baan af (score: -6!), met als hoogtepunt de birdie van Otto op hole 16 vanaf de voorgreen en een totaal van boven de 50 stablefordpunten (wat nog niet eens genoeg was voor de eindoverwinning)!
Enfin, ik hoop dat 2019 wederom een jaar wordt met bjusterbaarlijke birdies, miraculeuze parretjes en ach: de afzwaaiers mogen er ook zijn, toch? Gelukkig vergeet je als golfer dat soort slagen gauw. Wat een heerlijke sport is het toch, vindt u niet?! The Best Is Yet To Come!
Arjen Miedema